هزار شعله ی غربت
هزار افسوس که برای هزارمین بار وهزارمین ابدیت,هزار پاره ی وجودم را به هزار
شعله ی غربت سوزاندی ومن هزاران شب باهزاران سوز در هزار گوشه ی تنهایی
همچون هزاران آواز آوارگی سر دادم.
مهربانم: بدان که برای توهزاران کوچه را پیمودم تا شاید درهزارمین کوچه بیابمت انتظار
دردی است که درمان آن تویی این درد تلخ بی تومداوا نمی شود!!
( می دونی یه عمره من چشم انتظارم ,می دونی فکربهارم )
نمیدونم قصیه ش چیست؟
هیچ چیزی منو خوشحال نمیکنه ؟
همه ی خوشی ها موقتی شدند؟
همه چیز برامون تخیلی شدند؟
هیچ کس صدای قلب منو نمیشنوه ؟
که بفهمند که توی قلب من چه میگذره ؟
هیچ چیزی صدای قلب منو آروم نمیکنه ؟
هیچکس نمیخواد منو بفهمه ؟
خدایا حالا که اینطور شده به خودم میگم که مهم نیست کسی منو درک کنه مهم
اینه که حداقل تورو دارم پس خدایا تو شاهد این حالم باش که دارم تحمل میکنم
وصبر میکنم و انتظار میکشم که چه خواهد شد.......
نظرات شما عزیزان: